Jak to się zaczęło w Bieszczadach...

Turystyka w Bieszczadach rozwijała się od ponad stu lat. Bardziej znane przed II wojną światową były Bieszczady Wschodnie, wtedy należące do Polski. W pierwszych latach po II wojnie, w tej części Bieszczadów , która została w granicach Polski, trwały walki i nie mogło być mowy o uprawianiu turystyki. Po przesunięciu granicy w 1951 roku i włączeniu 480 km² z Ustrzykami Dolnymi, otworzył się dostęp do tej części kraju.

Wyznaczenie czerwonego szlaku w roku 1952 przez Władysława Krygowskiego oraz budowa tzw. dużej obwodnicy, umożliwiły przyjazdy turystów w Bieszczady. Kampania prasowa i filmowa roztoczyły nad tymi górami aurę westernu, ale i spowodowały napływ ludzi – zarówno osadników jak i turystów. Z czasem nastąpiło nasilenie ruchu turystycznego, zaczęto organizować rajdy i zloty.

Ratownicy Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego pojawili się w Bieszczadach po raz pierwszy w 1957 roku: byli to członkowie Grupy Tatrzańskiej, zabezpieczający rajd narciarski. Wzrastająca z roku na rok ilość turystów w Bieszczadach, spowodowała skierowanie na kurs ratownictwa górskiego GOPR w 1958 r. działaczy turystycznych Oddziału PTTK w Sanoku.

Kurs w „Murowańcu” na Hali Gąsienicowej ukończyli: Jerzy Batruch, Kazimierz Harna, Józef Jankowski, Czesław Szewczyk oraz Bronisław Witwicki i zostali włączeni Grupy Krynickiej. Organizację działania na terenie Bieszczad powierzono Czesławowi Szewczykowi. Z uwagi na dużą odległość z Sanoka do Krynicy, brak jakiegokolwiek sprzętu ratowniczego i skromnego choćby lokalu uniemożliwił ich działalność ratowniczą.

Zarząd Główny GOPR w sierpniu 1961 r. zlecił organizowanie od podstaw Grupy Bieszczadzkiej Karolowi Dziubanowi. Był on aktywnym turystą, przewodnikiem i przodownikiem GOT. Na rezultaty tej decyzji nie czekano długo. 21 września 1961 roku Karol Dziuban doprowadził w Sanoku do zebrania organizacyjnego, na które przybyli m.in.: Jan Cybulski - kierownik Zarządu Głównego GOPR, Stefan Stefański - prezes Oddziału PTTK w Sanoku, wyżej wymienieni już ratownicy i Jan Wołczański - lekarz z Rymanowa. Na zebraniu wybrano Tymczasowy Zarząd Grupy, który ukonstytuował się następująco: prezes - Józef Jankowski, wiceprezes i naczelnik - Karol Dziuban, sekretarz - Bronisław Witwicki, skarbnik - Kazimierz Harna, członek Zarządu - Jerzy Batruch.

W następnych dniach Zarząd Grupy przeprowadził akcję werbowania kandydatów na ratowników wśród wytrawnych turystów. Zgłosiło się ich piętnastu, a dwunastu spośród nich wzięło udział w kursie ratownictwa I stopnia, jaki w dniach 22 - 29 października 1961 roku odbył się w Komańczy. Byli to: Bolesław Bar, Jacek Bodnar, Olgierd Czeczott, Karol Dziuban, Kazimierz Hartman, Marian Kikta, Andrzej Kurek, Jerzy Rajchel, Tadeusz Szopa, Stanisław Szóstak, Adam Trebenda i Jan Wołczański. Na kursie zajęcia prowadzili instruktorzy z Grupy Tatrzańskiej: Krzysztof Berbeka, Władysław Roj-Gąsienica I oraz Eugeniusz Strzeboński, który był kierownikiem szkolenia. Wszyscy uczestnicy ukończyli kurs z wynikiem pozytywnym.

29 października 1961 roku w Komańczy, podczas pierwszego obchodzonego w Bieszczdach Dnia Ratownika, przyrzeczenie złożyli uczestnicy kursu z 1958 r. oraz J. Wołczański. Tego dnia Zarząd Tymczasowy Grupy Bieszczadzkiej GOPR na swym posiedzeniu przekształcił się w Zarząd Stały, a Jan Wołczański został powołany na lekarza Grupy. Powołano także Komisję Rewizyjną, na czele której stanął Czesław Szewczyk.

Od sezonu zimowego 1961/62 rozpoczęło się pełnienie dyżurów ratowniczych, intensywne szkolenie i kompletowanie sprzętu ratowniczego. Dyżurki zorganizowano w schroniskach PTTK w Ustrzykach Górnych i w Komańczy. Dysponowano dwoma toboganami i dwoma bambusami. Sezonową, zimową dyżurkę uruchomiono także po raz pierwszy w Iwoniczu - Zdroju, dyżury były tam pełnione do 1968 roku włącznie, z przerwą w sezonie 64/65.

Od lata 1962 roku funkcjonowała dyżurka w Wetlinie. W sierpniu tego roku po raz pierwszy do akcji ratowniczej użyto śmigłowca LPR z Sanoka. 17 XI utworzono sekcje (wtedy podgrupy) operacyjne: Lutowiska, której kierownikiem został Kazimierz Hartman i Rymanów, którą kierował Stanisław Szóstak. W grudniu odbył się Zjazd Nadzwyczajny, który na prezesa Zarządu Grupy wybrał Andrzeja Kurka, a Jerzego Batrucha na przewodniczącego Komisji Rewizyjnej.

W sezonie zimowym 1962/63 wprowadzono dyżury przy wyciągu narciarskim na Gromadzyniu koło Ustrzyk Dolnych.

W 1963 roku utworzone zostały dalsze dwie dyżurki: w Dołżycy, w baraku Powiatowego Ośrodka Sportu Turystyki i Wypoczynku Lesko i drugą w schronie turystycznym na Połoninie Wetlińskiej (przeniesiona z Wetliny). Pod koniec roku Grupa liczyła 34 ratowników. Od listopada znacznie wzrosła operatywność ratownicza dzięki samochodowi marki Gaz-69, otrzymanemu z Zarządu Głównego GOPR.

W styczniu 1964 r. po raz pierwszy zostali zatrudnieni dwaj ratownicy sezonowi, a w okresie letnim zorganizowano dyżurkę namiotową pod Tarnicą. Od tego roku w miesiącach wakacyjnych urządzana jest corocznie. Dyżury ratowników bieszczadzkich w latach 1962 - 64 wspierali koledzy z innych grup regionalnych.

W lutym 1965 r. zaczęto używać radiostacji wojskowej R-116 o maksymalnym zasięgu 5 km. W czerwcu 1965 roku Walne Zebranie ratowników Grupy Bieszczadzkiej wybrało nowy Zarząd Grupy z prezesem Andrzejem Kurkiem. Na sezon letni zatrudniony został ratownik sezonowy. Pod szczytem Małej Rawki otwarto dyżurkę namiotową. Wprawdzie ruch turystyczny w tym rejonie był jeszcze niewielki, funkcjonowała ona jednak z przerwami do sierpnia 1974 r. W sierpniu 1965 roku, Wojewódzka Rada Narodowa w Rzeszowie przydzieliła naszej Grupie karetkę sanitarną marki Warszawa - 203S. W sezonie zimowym 1965/66 pełnione były dyżury przy wyciągu na Górze Parkowej w Sanoku.

Na przełomie 1966 i 1967 roku, na zlecenie naczelnika Henryk Owoc zorganizował od podstaw podgrupę w Beskidzie Niskim z siedzibą w Krośnie, której kierownikiem został Ryszard Trzyna.

Latem 1968 roku Grupa Bieszczadzką GOPR, jako druga w organizacji została zradiofonizowana. Otrzymała 4 stacjonarne radiotelefony Wawa i 5 przenośnych Klimków.

Dyżurka w Komańczy została zlikwidowana z powodu niechętnej postawy kierownika schroniska. Musiała też ulec likwidacji dyżurka w Dołżycy, gdyż baraki ośrodka wypoczynkowego wymagały remontu i cały ośrodek stopniowo ulegał likwidacji.

W październiku 1969 roku zostały utworzone podgrupy operacyjne: Rzepedź z kierownikiem Romanem Kasprzykiem i Sanok, której kierownikiem został Zygfryd Wilk.

W 1970 roku, w pochodzie 1-majowym w Sanoku po raz pierwszy /i jedyny/ wzięła udział 25 osobowa grupa ratowników, demonstrując sprzęt ratowniczy: radiotelefony, wózki alpejskie oraz bambusy.

W lutym 1972 roku nowymi kierownikami w istniejących podgrupach zostali mianowani: Lutowiska - Kazimierz Osiecki, Dukla /zamiast Krosna/ - Antoni Derwich i Rzepedź - Leopold Arendt. Dokonano podziału terytorialnego między podgrupami i przydzielono do nich ratowników. U stóp wzgórza Gromadzyń nad Ustrzykami Dolnymi wybudowano prymitywną dyżurkę dla ratowników zabezpieczających w zimie wyciąg narciarski. Dom wczasowy „Gamrat” w Rzepedzi przeznaczył dla GOPR jedno pomieszczenie na dyżurkę.

W 1972 roku odbyły się również intensywne szkolenia ratowników. W styczniu obóz kondycyjno- techniczny dla dwunastu ratowników w Szczyrku, w kwietniu dla piętnastu kandydatów sprawdzian narciarski na Połoninie Wetlińskiej, w maju kurs ratowniczy I stopnia dla ośmiu kandydatów. W lutym Grupa otrzymała skuter śnieżny Lynx.

W maju Walne Zebranie wybrało nowy Zarząd z prezesem Marianem Hadło. W mieszkaniach ratowników Władysława Słodyczki w Kalnicy i Kazimierza Osieckiego w Lutowiskach, zostały zorganizowane punkty ratownicze. Podgrupa operacyjna Rzepedź w sezonie letnim urządziła przy Jeziorkach Duszatyńskich namiotową dyżurkę sobotnio - niedzielną.

W 1973 roku Grupa otrzymała pomieszczenie na dyżurkę w motelu w Cisnej oraz garaż na samochód i skuter śnieżny.

W listopadzie do akcji poszukiwawczej po raz pierwszy został użyty pies Szatan, którego opiekunem był Ryszard Kafel.

Od 1974 roku pomagały ratownikom dwa dalsze psy lawinowe: Cezar - przewodnik Leopold Arendt i Honda - przewodnik Marta Gutowska. W lutym została powołana podgrupa operacyjna Cisna, ktorej kierownikiem został Władysław Słodyczka. Wszedł również w życie nowy regulamin GOPR, który między innymi w miejsce Zarządu Grupy wprowadził Radę Grupy. Latem tego roku Grupa poniosła dotkliwą stratę. 27 sierpnia 1974 roku zmarł Karol Dziuban, który był organizatorem Grupy i jej pierwszym naczelnikiem. Całkowicie oddany ratownictwu, był motorem działalności, dbał o ratowników i sprzęt, brał udział w prawie wszystkich wyprawach. Na stanowisko kolejnego naczelnika powołany został jego syn Jacek Dziuban. Jesienią Grupa otrzymała dwa skutery śnieżne Alko, które znakomicie przyśpieszały zimowe akcje ratownicze.

W 1975 roku wzbogaciliśmy się o importowany sprzęt ratowniczy, w tym: wózki alpejskie, akie, szyny unieruchamiające „Bergwacht”, aparaty ambu, liny, czekany, latarki czołowe itp. Zakupiony również został motocykl Jawa CZ.

W 1976 roku zacieśniła się współpraca między Grupą a Lotniczym Pogotowiem Ratunkowym w Sanoku. Osoby z personelu latającego na śmigłowcach w 1975 roku zostały kandydatami na ratowników. Pierwszymi zostali piloci: Marian Bereś i Jerzy Mendyka, którzy już wcześniej brali udział w naszych akcjach i ćwiczeniach. W Bieszczadach wyznaczono i oblatano kilka lądowisk dla śmigłowca, a lądowisko w Ustrzykach Górnych zostało wybetonowane. Uruchomiono punkt ratunkowy w bacówce w Jaworzcu. 13 listopada 1976 roku z okazji 15 rocznicy powstania, ratownicy ufundowali sztandar Grupy Bieszczadzkiej GOPR, który został przekazany podczas uroczystości Dnia Ratownika w Polańczyku.

Z końcem lat siedemdziesiątych podjęto usilne starania najpierw o lokalizację pod budowę stacji centralnej Grupy, potem o fundusze i wykonawców. Kamień węgielny został wmurowany w lutym 1978 roku podczas wyjazdowej sesji Rady Naczelnej w Sanoku. Jesienią tego roku GOPR usamodzielnił się, wychodząc ze struktur PTTK.

W 1980 roku uruchomiony został nowy punkt ratunkowy w bacówce pod Małą Rawką, a w 1981 roku powstał punkt ratunkowy w Beskidzie Niskim, w schronisku studenckim w Zyndranowej.

Na początku 1982 roku otrzymaliśmy nowe skutery śnieżne typu Buran. Powstał punkt ratunkowy w Mucznem w hotelu robotniczym. Na Walnym Zebraniu powołano nową Radę Grupy z prezesem Janem Jarosińskim.

W 1983 roku wymieniono aparaturę radiową na sprzęt firmy Radmor, znacznie wyższej klasy niż dotychczas używany, szczególnie stacjonarny. W schronisku na Przysłupiu utworzono nowy punkt ratunkowy. Obok chatki na Połoninie Wetlińskiej ratownicy w czynie społecznym wybudowali garaż na agregat prądotwórczy i skutery.

W 1984 roku oddano do użytku budynek stacji centralnej w Sanoku. Przy jego budowie pracowali społecznie wszyscy ratownicy, a szczególne jej nasilenie przypadło na maj i czerwiec przy pracach końcowych i porządkowych. W październiku, podczas uroczystości 75 lecia ratownictwa górskiego w Zakopanem, Andrzej Kurek został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Od zimy 1984/85 rozpoczęły się dyżury przy wyciągach w Komańczy i Bystrem - w ośrodku wypoczynkowym Zelmeru. Znacznej rozbudowie i modernizacji uległa dyżurka przy wyciągu narciarskim w Ustrzykach Dolnych. Na lotnisku w Sanoku, w Zespole Ratownictwa Sanitarnego, rozpoczęły się dyżury ratowników w sezonach turystycznych. Porozumienie służb medycznych i pogotowia górskiego umożliwiło wykorzystanie w wypadkach górskich śmigłowca z lekarzem i ratownikami. Zapewniło to dotarcie ratowników do wypadku w każde miejsce oraz szybki i komfortowy transport poszkodowanych do szpitala.

W 1986 roku na Walnym Zebraniu wybrano nową Radę Grupy z prezesem Marianem Hadło. Wobec rozbiórki schroniska w Ustrzykach Górnych letnie dyżury pełnione były na kempingu, a zimą w jego budynku recepcyjnym.

Rok 1986 był rokiem XXV lecia. 22 listopada w holu centrali w Sanoku odsłonięto brązową tablicę z napisem: „Pierwszemu naczelnikowi Grupy Bieszczadzkiej Karolowi Dziubanowi – Ratownicy.” Po tej uroczystości w kościele farnym w Lesku spotkała się większość ratowników, aby podczas Mszy Świętej podziękować Bogu za lata pracy oraz uczcić pamięć kolegów, którzy odeszli na wieczną służbę. Następnie w sali Urzędu Miasta i Gminy odbyła się z udziałem gości główna uroczystość, w czasie której Kazimierz Hartman został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Dalsza część spotkania odbyła się w Zamku Kmitów w Lesku - Ośrodku Wypoczynkowym Kopalni Makoszowy.

W tym samym roku Rada Naczelna zapewniła dofinansowanie , a Grupa wykonawcę na budowę stacji ratunkowej w Ustrzykach Górnych. Nadal intensywnie się szkolono, zimą doskonalono umiejętności narciarskie i ratownicze, a latem sprawność w ratownictwie z powietrza.

Od 7 czerwca 1987 r. rozpoczęły się dyżury w bacówce „Pod Honem” w Cisnej. Rada Naczelna na swym wyjazdowym posiedzeniu w Sanoku wysoko oceniła pracę Grupy Bieszczadzkiej.

W sierpniu 1989 roku oddano do użytku nowo wybudowaną Rejonową Stację Ratunkową w Ustrzykach Górnych. Ratownicy i tym razem wykonali wiele prac społecznie. Były to głównie prace wykończeniowe i ziemne przy niwelacji terenu oraz wykonanie ogrodzenia. Przeprowadzono także remont dyżurki na Połoninie Wetlińskiej.

Nadal odbywały się zimowe sprawdziany narciarskie, w których brała udział duża ilość ratowników. Pojawiły się pierwsze działania na rzecz wspierania finansowego Grupy, rozpoczęto skromną działalność gospodarczą.

Wczesną wiosną 1990 roku w Sekcjach operacyjnych odbywały się zebrania, w czasie których wybierani byli delegaci na Zjazd Grupy, który był dwuczęściowy. Pierwsza część Zjazdu odbyła się w 31 marca, a druga 17 listopada w Sanoku. Istotną zmianą było uzyskanie przez Grupę dużej niezależności i możliwość prowadzenia własnej działalności gospodarczej. Delegaci, po dyskusji nad programem i przyszłością, wybrali nowy Zarząd z prezesem Adamem Górką. Zobowiązali również Zarząd do zmiany na stanowisku naczelnika Grupy. W drodze konkursu, w marcu 1991 r. naczelnikiem został Robert Kołodziejczyk.

Kilkuletnie zaległości w wyposażaniu ratowników, doprowadziły do sytuacji braku podstawowego sprzętu /tworzono uprawnienia bez możliwości ich finansowego pokrycia/, zwłaszcza dla ratowników ochotników. Wobec szczupłości planowanego budżetu na 1991 rok rozważano również wariant konieczności zwalniania ratowników zawodowych.

Wiosną tego roku z inicjatywy Grupy został nawiązany kontakt z innymi służbami, Strażą Pożarną, Policją i Obroną Cywilną. Na kończące szkolenie pokazy ratownictwa z powietrza przybył wojewoda krośnieński Zygmunt Błaż oraz przedstawiciele w/w służb z Rzeszowa, Przemyśla i Krosna. Uzgodniono wzajemny udział przedstawicieli służb w specjalistycznych szkoleniach. Prowadzono także rozmowy z Wodnym Ochotniczym Pogotowiem Ratunkowym.

Podjęta w kwietniu 1991 roku działalność gospodarcza: prace zlecone, przewodnictwo, wynajem pomieszczeń centrali w Sanoku i noclegi w Stacji Ratunkowej w Ustrzykach Górnych, zaczęła przynosić dochody, znacznie zasilające budżet Grupy.

Uroczystości XXX-lecia Grupy Bieszczadzkiej przebiegły skromnie. Rok udało się zamknąć bez długów, ale już na początku kolejnego roku były kłopoty ze zbilansowaniem dochodów i wydatków. Trudności w realizacji zadań Grupy i inne czynniki zmusiły Roberta Kołodziejczyka do złożenia rezygnacji ze stanowiska naczelnika grupy. W marcu 1992 roku nowym naczelnikiem został dotychczasowy prezes Adam Górka, na prezesa Zarządu wybrano Wilhelma Orsettiego.

W grudniu 1992 roku ukazał się pierwszy, 8-stronicowy numer „Informacji” – pisma Zarządu Grupy Bieszczadzkiej. Jego twórca i pomysłodawca Henryk Owoc opisywał najważniejsze wydarzenia w Grupie i przedstawił jej członkom problemy, z którymi borykał się Zarząd.

W marcu 1993 roku zmarł wieloletni prezes Zarządu Andrzej Kurek – popularny „Dusiek”.

W czerwcu 1994 roku na Zjeździe Grupy delegaci wybrali na prezesa W. Orsettiego. Naczelnikiem został Adam Górka. We wrześniu, podczas prowadzonego szkolenia zmarł starszy instruktor Ryszard Kafel, emerytowany zastępca naczelnika, wieloletni szef wyszkolenia Grupy.

Z inicjatywy J. Jarosińskiego, od sierpnia 1995 roku na grobach zmarłych ratowników zaczęły się pojawiać mosiężne „szajby”. Od tego czasu rozpoczęliśmy akcję „gałązka jałowca”. Przed uroczystościami Dnia Ratownika delegacja składająca się z ratowników i członków Zarządu Grupy zapala znicze i składa na wszystkich grobach zmarłych kolegów wiązankę jałowca przepasaną błękitną wstążką ze znaczkiem GOPR.

Jesienią, po rezygnacji W. Orsettiego, na prezesa Zarządu został wybrany Wojomir Wojciechowski. Od października w stacji centralnej w Sanoku zostały wprowadzone całodobowe dyżury ratownicze.

W 1996 roku Grupa Bieszczadzka poniosła kolejną stratę – 30 kwietnia w Krośnie, zmarł w wieku 41 lat, Jacek Frydrych, starszy instruktor ratownictwa górskiego, twórca nowych technik ratownictwa z powietrza w GOPR.

Jesienią Grupa otrzymała nowoczesny sprzęt transportowy - samochód marki Land Rover oraz skuter śnieżny Alpina firmy Bombardier. Podczas uroczystości 35 lecia Grupy Leszek Mnich i Ludwik Pińczuk zostali odznaczeni Złotymi Krzyżami Zasługi.

10 czerwca 1997 r. Ojciec Święty Jan Paweł II odprawił na krośnieńskim lotnisku mszę św. kanonizacyjną błogosławionego Jana z Dukli. W czasie tej uroczystości w służbie porządkowej wzięło udział pięćdziesięciu ośmiu ratowników Grupy Bieszczadzkiej oraz dwudziestu dwóch ratowników Grupy Krynickiej. Ratownicy naszej Grupy zabezpieczali również wizytę Jana Pawła II w Krakowie w 1983 i 2002 r., w Rzeszowie w 1991 r. oraz w Starym Sączu w 1999 r.

Również w czerwcu wprowadzono do użytku w Grupie sprzęt radiotelefoniczny firmy Motorola. 15 sierpnia z inicjatywy Wojciecha Kłyża wmurowano na ścianie schroniska na Połoninie Wetlińskiej pamiątkową tablicę: „...Zmarłym ratownikom...”. 15 grudnia członek Zarządu Grupy – Jacek Dębicki, otrzymał nominację na naczelnika GOPR.

Jesienią, grupa najbardziej aktywnych ratowników, po raz pierwszy w historii GOPR otrzymała część ekwipunku osobistego sponsorowanego przez Browar Żywiec S. A. Pięcioletnia umowa zawarta przez Zarząd Główny pozwoliła mieć nadzieję na wyposażenie w ten sposób kolejnych ratowników.

3 października 1998 roku podczas Walnego Zjazdu delegaci wybrali na prezesa Wojomira Wojciechowskiego. W listopadzie VI Zjazd GOPR nadał Marianowi Hadło, długoletniemu prezesowi Grupy Bieszczadzkiej, godność Honorowego Członka GOPR. Grupa wzbogaciła się o kolejne samochody marki Land Rover oraz Fiat Palio, a także 2 ciągniki Honda TRX, otrzymane z Fundacji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy

15 października 1999 roku po kapitalnym remoncie i modernizacji została uruchomiona dyżurka w Ustrzykach Górnych. Następnego dnia, podczas uroczystości Dnia Ratownika przyjaciel ratowników Władysław Nadopta - „Majster Bieda” – uhonorowany został medalem - „Za zasługi dla ratownictwa górskiego”.

W marcu 2000 roku ukazał się pierwszy numer kwartalnika „Echo Połonin”, periodyku ratowników Grupy Bieszczadzkiej - dawniejszych „Informacji”. Jego redaktorem „naczelnym”, po wyjeździe H. Owoca na Mazury, został Edward Marszałek. W sierpniu została uruchomiona po modernizacji w nowym pomieszczeniu dyżurka na Połoninie Wetlińskiej. Ratownicy otrzymali bardziej funkcjonalne i nowoczesne pomieszczenie dyżurowe.

28 września 2001 roku, otwarciem wystawy „Wołanie w górach” w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie, rozpoczęły się uroczystości 40 lecia Grupy Bieszczadzkiej.

29 września o godz. 15.00 ks. Maciej Ostrowski – ratownik Grupy Beskidzkiej - odprawił mszę św. koncelebrowaną w kościele w Bukowcu, w intencji ratowników Grupy. Podczas uroczystej, Jubileuszowej akademii, Wojomir Wojciechowski został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a koledzy M. Hadło, K. Osiecki i H. Owoc otrzymali Krzyże Kawalerskie. Odznaczeniami państwowymi niższych stopni zostało odznaczonych 17 zasłużonych ratowników. Prezes GOPR Władysław Mirota przekazał Grupie ciągnik Honda TRX. Również z okazji jubileuszu ukazało się wydanie specjalne „Echa Połonin”, w ktorym przedstawione zostały zmagania, dzialalność i znaczący dorobek ratowników w służbie ludzi oczekujących pomocy i ratunku w Bieszczadach.

1 maja 2002 r. Jerzy Żak został mianowany naczelnikiem Grupy. We wrześniu, podczas centralnych obchodów 50 lecia GOPR w Krynicy, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski został odznaczony Ludwik Pińczuk, a Jacek Dębicki otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. W październiku Walny Zjazd wybrał nowy Zarząd z prezesem Adamem Sklepowiczem.

W kwietniu 2003 r. w Krakowie odbyła się promocja książki „Na każde wezwanie...” wydanej z okazji 50 lecia GOPR. Autorem części „bieszczadzkiej” jest Jan Jarosiński. 1 maja Grzegorz Chudzik, po wygraniu konkursu, został mianowany naczelnikiem Grupy. We wrześniu uruchomione zostały centra koordynacji Zintegrowanego Systemu Ratownictwa w Rabce – dla GOPR i w Zakopanem - dla TOPR, z górskim numerem ratunkowym 601 100 300. Również we wrześniu, dzięki zaangażowaniu członków skcji Krosno, oraz dofinansowaniu przez UMiG w Dukli został wyremontowany i oddany do użytku punkt ratunkowy w Chyrowej.

W 2004 r. Grupa poniosła dotkliwą stratę. 28 kwietnia zmarł w Rzeszowie prezes, dr n. med. Adam Sklepowicz. W październiku, Nadzwyczajny Zjazd Grupy powierzył funkcję prezesa Pawłowi Sikorze. W grudniu od marszałka wojewodztwa podkarpackiego Leszka Deptuły otrzymaliśmy do celów ratowniczych nowy skuter śnieżny Lynx – Bombardier 6900.

W dniach 24 - 26 lutego 2005 r. odbyły się w Ustrzykach Dolnych Zimowe Zawody w Ratownictwie Górskim, z udziałem ekip zagranicznych z Czech i Ukrainy, organizowane po raz pierwszy – z dużym sukcesem – przez Grupę Bieszczadzką. W grudniu, po kapitalnum remoncie oddany został do użytku budynek stacji centralnej w Sanoku.

2 lutego 2006 roku w budynku Bazy Ratownictwa Ogólnego w Dukli oddane zostało pomieszczenie i garaż dla GOPR, w którym od 1 lipca pełnione są weekendowe dyżury ratownicze.

22 kwietnia w Galerii Jabłkowskich w Warszawie, 8 maja w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Sanoku oraz 26 lipca w Krośnieńskiej Bibliotece Publicznej odbyła się promocja książki „Wołanie z Połonin”, w której pod redakcją Edwarda Marszałka 52 ratowników opisało swoje „życiowe” akcje. 27 i 28 maja 45 ratowników Grupy wzięło udział w zabezpieczeniu wizyty Ojca Św. Benedykta XVI w Krakowie.

13 czerwca, z funduszy BPN /15% wpływów z biletów wstępu do Parku/ zastał zakupiony Volkswagen Transporter oraz ciągnik TRX-Yamaha, wspomagając park transportowy Grupy.

14 października o godz. 15.00 w kościele w Ustrzykach Dolnych, biskup przemyski Marian Szal mszą świętą koncelebrowaną, rozpoczął uroczystosci 45 lecia Grupy Bieszczadzkiej. Część oficjalna odbyła się w miejscowym Domu Kultury. Marszałek wojewówdztwa L. Deptuła, odznaczył sztandar Grupy medalem „ Za Zasługi dla województwa Podkarpackiego”, a kilku kolegów zostało wyróżnionych medalem „ Za Zasługi dla Turystyki”. Z przyczyn bliżej nam nieznanych zabrakło tym razem odznaczeń państwowych dla zasłużonych ratowników. Jubileuszowe, niezwykle sympatyczne spotkanie pokoleń odbyło się w Ośrodku Polskiego Górnictwa Nafty i Gazu w Czarnej.

21 października w Sanoku odbył się Zjazd Delegatów, który wybrał na kolejną kadencję Zarząd i prezesa Grupy – Pawła Sikorę, a naczelnikiem pozostał Grzegorz Chudzik.

22 października podczas akcji ratunkowej na stokach Połoniny Caryńskiej do reanimacji poszkodowanego turysty, ratownicy pod kierownictwem st.rat. Jerzego Godawskiego, użyli defibrylatora. Było to pierwsze w Polsce, skuteczne użycie tego urządzenia podarowanego przez fundację Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy Jerzego Owsiaka.

Obradujący 9 grudnia w Zakopanem Zjazd GOPR nadał godność Honorowego Członka Wilhelmowi Orsettiemu.

1lipca 2007 roku uruchomione zostały dyżury ratownicze w byłym obiekcie administracyjnym Nadleśnictwa w Cisnej, oraz w Bazie Ratownictwa Ogólnego w Dukli.

12 sierpnia zmarł w Rzeszowie wieloletni prezes Grupy, Członek Honorowy GOPR, Marian Hadło.

24 listopada, podczas uroczystości 55 lecia Grupy Krynickiej Jacek Dębicki, naczelnik GOPR, został odznaczony nadanym przez prezydenta RP, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

12 grudnia Grupa otrzymała kolejnego Land-Rovera 110 Defender, zakupionego przez Zarząd Główny GOPR. Dzieki temu jeden z samochodów terenowych został przekazany do dyżurki w Cisnej, wzmacniając operatywność sekcji.

25 października 2008 roku, podczas uroczystości Dnia Ratownika w Myczkowcach, koledzy: Jan Jarosiński, Wilhelm Orsetti i Jan Seredyński zostali odznaczeni Krzyżami Kawalerskimi Orderu Odrodzenia Polski, przyznanymi przez prezydenta RP w listopadzie 2007 roku./

8 listopada, podczas szkolenia sekcji operacyjnej Krosno, naczelnik Grupy przekazał uroczyście kolejnego Land-Rovera na wyposażenie dyżurki w Dukli.

1 stycznia 2009 roku weszło w życie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji o nadaniu nazwy obiektowi fizjograficznemu pomiędzy Tarnicą a Krzemieniem „Przełęcz Goprowska”, które ukazało się w Dzienniku Ustaw 08.234.1586. Starania Zarzadu Grupy o nadanie tej nazwy byly prowadzone od 2000 roku.

W październiku został uruchomiony nowy system łączności radiotelefonicznej oparty na pzesyłaniu sygnałów zapisanych cyfrowo. I tym razem korzystamy z aparatury i systemu opracowanego przez firmę Motorola.

16 października 2010 roku kolejny Zjazd Delegatów, wybrał nowy Zarząd, z którego na prezesa wybrano Andrzeja Czecha. Funkcję naczelnika Grupy powierzono nadal Grzegorzowi Chudzikowi.

VII Przeglądem Filmów Górskich w Ustrzykach Dolnych rozpoczął w styczniu 2011 roku cykl imprez z okazji 50 lecia Gupy Bieszczadzkiej GOPR:

- od 4 do 6 marca w Ustrzykach Górnych odbywały się Mistrzostwa Polski Ratowników w narciarstwie ski turowym,

- 26 sierpnia na przełęczy Wyżnej został odsłonięty pomnik „Ofiarom gór i ratownikom niosącym im pomoc”. Projektantem i wykonawcą pomnika jest Roman Dawidziak,

- 12 września odbyło się odsłonięcie tablicy pamiątkowej poświęconej prezesowi Grupy Andrzejowi Kurkowi. Uroczystość wzbogaciła prezentacja monografii „Błękitny Krzyż na Połoninach” oraz numeru specjalnego „Echa Połonin” poświęconego zmarłym ratownikom autorstwa Jana Jarosińskiego,

- 17 września nastapiła kulminacja uroczystości rocznicowych;

- o godz.13.00 mszę świetą dziękczynną odprawił ks.biskup Adam Szal, w czasie której został poświęcony nowy sztandar Grupy Bieszczadzkiej,

- o godz. 15.00 w Sali Domu Kultury rozpoczęła się uroczysta akademia, podczas której naczelnik Grzegorz Chudzik został odznaczony Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, a kilkunastu zasłużonych ratowników otrzymało Krzyże Zasługi różnych stopni,

- 11 listopada w Cisnej wystapił zespół SDM z uroczystym koncertem dedykowanym ratownikom Grupy.

22 czerwca 2012 roku na terenie Rynku Galicyjskiego MBL w Sanoku – obiekt nr.13 - została otwarta stała wystawa GOPR Grupy Bieszczadzkiej. Na ekspozycji oprócz galerii fotografii można zapoznać się ze starym i współczesnym sprzętem ratowniczym, oraz dokumentami założycielskimi i odznakmi ratowniczymi.

Od 23 lipca, na mocy porozumienia podpisanego 17.09.2011 roku baza LPR w Sanoku jako pierwsza w Polsce jest gotowa do prowadzenia akcji ratunkowych z wykorzystaniem technik linowych. Gotowość ta pociągnęła za sobą zmiany w organizacji służby górskiej: w Sanoku dyżuruje ratownik „pokładowy’ a w Ustrzykach Górnych dwóch ratowników „śmigłowcowych” wyposażonych w odpowiedni sprzęt i środki łączności.

29 sierpnia w Cisnej został powołany przez 22 członków – sygnatariuszy Klub Seniora przy Grupie Bieszczadzkiej.

23 czerwca w Ustrzykach Górnych - sekcja Lutowiska i 22 września w Chyrowej - sekcja Dukla obchodziły swoje 50 lecia działalności.

24 listopada podczas centralnych uroczystości 60 lecia GOPR w Krynicy

Jacek Dębicki został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski a Mieczysław Wójcik i Jerzy Żak Krzyżami Kawalerskimi.

13 kwietnia 2013 roku w Wetlinie – Stare Sioło został otwarty nowy punkt ratunkowy w schronisku „Pod Wysoką Połoniną” prowadzony przez Tomasza Ostrowskiego.

17 maja Zarząd Grupy przekazał ratownikom w użytkowanie Volkswagena – Busa 4x4, zakupionego ze środków /15% wpływów z biletów/ Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

26 października, tuż przed uroczystościami Dnia Ratownika, Wojewoda Podkarpacki Pani Małgorzata Chomycz – Śmigielska przekazała Grupie do użytkowania nowy skuter śnieżny Lynx Bombardier Adventure 1200.

13 września 2014 roku w Sanoku, odbył się Zjazd Delegatów Grupy, podczas którego ze składu Zarządu został wybrany prezes Witold Tomaka. Funkcja naczelnika została powierzona Grzegorzowi Chudzikowi.

8 listopada podczas uroczystości Dnia Ratownika w Bukowcu, wojewoda podkarpacki przekazała Grupie do użytkowania podczas ciężkich akcji ratunkowych namiot pneumatyczny wraz z osprzętem.

21 listopada w Cisnej został przekazany na własność GOPR z przeznaczeniem na dyżurkę ratowniczą w imieniu Skarbu Państwa przez starostę leskiego Mariana Pańkę obiekt byłego nadleśnictwa. W imieni Grupy Bieszczadzkiej akt podpisali: prezes Witold Tomaka i naczelnik Grzegorz Chudzik.

6 grudnia obradujący w Zakopanem X Zjazd Delegatów GOPR nadał naszym kolegom: Janowi Jarosińskiemu i Kazimierzowi Osieckiemu godność „Honorowgo Członka GOPR”.